Mama, ik mis je zo!

Ik praat niet zo vaak over mijn mama. Niet omdat ik het niet wil… Ik zou wel elke dag urenlang over haar willen praten. Maar meestal wordt het onderwerp ‘mijn mama’ onthaald op een blik vol medelijden, een ongemakkelijke houding bij mijn gesprekspartner, een snelle verandering van onderwerp of vragen over het hoe en wat van haar dood.

Want ja, dat is ze. Dood… Vandaag exact 5 jaar geleden verloor ze de strijd tegen kanker. Ze was amper 55, ik 29 en net bevallen van S. En als dat niet genoeg was, zou ik 2 maanden later ook nog eens in het huwelijksbootje stappen. 2011 was niet bepaald een jaar waar je om staat te springen (hoewel het dat net wel had moeten zijn). Het was heel letterlijk een verdomde emotionele rollercoaster.

Mijn mama, de vrouw met de gouden glimlach…

Ik heb heel lang gedacht dat ik het niet zou trekken. Dat ik op een gegeven moment hard tegen de muur zou lopen en niet meer verder zou kunnen. Ik heb diep gezeten, dat wel, maar één persoon heeft me er weer bovenop geholpen en dat was zij. Ook al was ze er niet meer, ik heb me staande gehouden net zoals zij dat deed toen ze nog leefde. Dat was ik haar verschuldigd, uit respect en liefde: zij sterk voor ons, ik sterk voor haar.

Na vijf jaar denken veel mensen dat je er wel over bent. Ik kan natuurlijk niet spreken voor anderen, maar in mijn geval is dat niet zo. Het doet nog altijd zeer en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik haar mis. Op de meeste dagen valt het mee en hoort het bij de dagelijkse routine. Maar er zijn ook dagen waarop mijn hart huilt om het gemis en mijn lichaam letterlijk overal pijn doet en niet wil functioneren. Gelukkig worden deze dagen elk jaar zeldzamer.

Het voelt zo oneerlijk, weten dat ze er nooit meer zal zijn om me ergens mee te helpen, dat ik nooit meer met haar kan praten of haar advies kan inwinnen. Dat de kleur van haar stem in mijn hoofd vervaagt en de visuele herinnering afneemt. Dat ze mijn kindjes niet ziet opgroeien en nooit zal weten wat een prachtige persoontjes het zijn. Dat ze niet meer kan meemaken dat we op 200m van haar huis zijn komen wonen, wat ze geweldig had gevonden. Dat ze me nooit meer kan vertellen hoe ik vroeger was als kind. Dat ik haar nooit meer kan knuffelen, horen, voelen. Dat we nooit meer samen die dingen kunnen doen waar we zo van genoten. Dat ik nooit meer iets voor haar kan terugdoen. Maar het ergste is gewoon beseffen dat ze écht weg is.

Weg, weg, weg… Voor altijd.

Het is soms pijnlijk om andere jonge vrouwen gezellig over straat te zien lopen met hun mama. Of oudere vrouwen die heel zorgzaam met hun oud moedertje omgaan. Of grootmoeders die met hun kleinkinderen plezier maken. Nóg confronterender is het wanneer het mensen zijn die ik ken. Niet omdat ik het hen niet gun, integendeel… Maar wel omdat ik zo nog harder besef wat ik elke dag mis.

Als ik verhalen hoor van vriendinnen, collega’s … over dingen die ze met hun moeder deden, weet ik me niet altijd een houding te geven. Op zo’n momenten kruip ik in mijn diepste binnenste even in mijn schulp om mezelf in zelfmedelijden te wentelen, terwijl mijn hart stevig bonkt in mijn borstkas, de krop in mijn keel groter wordt en mijn buitenkant niets van deze gevoelens probeert te verraden, meestal met een onhandige reactie als resultaat. Het is sterker dan mezelf. Ik wil me zo niet voelen, maar wil blij zijn voor die anderen omdat ze al die dingen met hun mama nog kunnen meemaken. En ik wil al helemaal niet dat ze stoppen met het vertellen van hun verhalen. Ik hoop gewoon dat ik snel weer op het punt kom dat ik zonder jaloezie kan meegenieten van gelukkige moederdochtermomenten.

????????????????????????????????????

????????????????????????????????????

Gelukkig ben ik niet altijd droevig wanneer ik aan mama denk. Er zijn ook prachtige herinneringen, dingen waar ik dankbaar om ben en gedachten aan haar die me doen lachen. Als ode aan haar, want dat verdient ze wel op een dag als vandaag, laat ik jullie graag kennismaken met mijn mama.

• Haar naam is Marleen
• Ze is geboren in Merchtem in 1956 en opgegroeid in Wijnegem
• Ze heeft twee zussen, was de middelste van de 3
• Als kind was ze fan van Will Tura
• Zangeres worden was haar grote kinderdroom, ze had blijkbaar ook echt talent
• Ze kreeg mij toen ze 26 was. Ik was een grote verrassing want ze dacht dat ze geen kinderen kon krijgen
• 5,5 jaar later kwam mijn broer ter wereld, ze was dolgelukkig met haar tweede spruit
• Geduld was haar beste eigenschap, ik heb nooit geweten dat ze snel ongeduldig werd
• Haar lach was enorm aanstekelijk, je werd er instant vrolijk van
• Ze was verzot op fruit
• Ze hield van warm weer en reizen naar zuiderse landen, zoals Griekenland en Spanje
• Ze had een passie voor bloemen en planten, in de zomer was haar terras een ware kleurenpracht
• Ontspanning vond ze in het maken van kruiswoordpuzzels, lezen en tuinieren
• Ze was een mooie vrouw, altijd netjes opgemaakt, prachtig en klassevol gekleed en ze had een figuur om jaloers op te zijn
• Ze kon babbelen als de besten, soms uren aan een stuk
• Ze was helemaal verliefd op haar kleinkinderen, hoe kort ze ze ook gekend heeft. Ze overlaadde hen met liefde en verwende hen met de mooiste kleren en leukste spulletjes
• Troosten kon ze als geen ander: nooit oordelend, gewoon luisterend
• Ze was bezorgd om ons en al wie haar lief was, ze had met iedereen het beste voor
• Ze was behulpzaam en liefdevol en heel erg geliefd
• Ze zette altijd anderen op de eerste plaats. Het meest egoïstische (als je het al zo kan noemen) dat ik haar ooit heb weten doen, was ervoor kiezen om geen nieuwe chemobehandeling te volgen, gewoon omdat ze te trots was om haar haar te verliezen voor iets wat haar toch niet meer kon genezen. Dat ze hierdoor mijn trouwdag zou missen, deed haar twijfelen maar voor één keer maakte ze een keuze voor zichzelf (en dat heb ik haar nooit kwalijk genomen)
• Ze was bang om oud te worden en rimpels en grijs haar te krijgen. Op het einde zou ze er echter alles voor gegeven hebben om oud, grijs en verrimpeld te kunnen zijn
• Ze was een sterke vrouw, gaf niet snel op. Ze heeft gevochten tot het bittere einde! Ik bewonder haar erom en ben haar ontzettend dankbaar voor elke extra dag die ze ons gegeven heeft

Ik kan nog uren doorgaan over de persoon die mijn mama was. Ze had uiteraard ook haar mindere kanten, maar die zijn niet belangrijk. Ze was MIJN mama en ik hield van haar met elke vezel in mijn lijf. Ze was de mooiste, liefste, zachtaardigste persoon in mijn leven. En nu is ze er niet meer. En ik mis haar…

“Lieve mama, vijf jaar geleden sloot je je ogen om ze nooit meer open te doen. Het was genoeg geweest, je was op. Jouw hand in de mijne, een allerlaatste keer. Een moment dat ik koester en nooit meer vergeet. Ik hou van jou!”