Mama, ik mis je zo!

Ik praat niet zo vaak over mijn mama. Niet omdat ik het niet wil… Ik zou wel elke dag urenlang over haar willen praten. Maar meestal wordt het onderwerp ‘mijn mama’ onthaald op een blik vol medelijden, een ongemakkelijke houding bij mijn gesprekspartner, een snelle verandering van onderwerp of vragen over het hoe en wat van haar dood.

Want ja, dat is ze. Dood… Vandaag exact 5 jaar geleden verloor ze de strijd tegen kanker. Ze was amper 55, ik 29 en net bevallen van S. En als dat niet genoeg was, zou ik 2 maanden later ook nog eens in het huwelijksbootje stappen. 2011 was niet bepaald een jaar waar je om staat te springen (hoewel het dat net wel had moeten zijn). Het was heel letterlijk een verdomde emotionele rollercoaster.

DSC_14862

Mijn mama, de vrouw met de gouden glimlach…

Ik heb heel lang gedacht dat ik het niet zou trekken. Dat ik op een gegeven moment hard tegen de muur zou lopen en niet meer verder zou kunnen. Ik heb diep gezeten, dat wel, maar één persoon heeft me er weer bovenop geholpen en dat was zij. Ook al was ze er niet meer, ik heb me staande gehouden net zoals zij dat deed toen ze nog leefde. Dat was ik haar verschuldigd, uit respect en liefde: zij sterk voor ons, ik sterk voor haar.

Na vijf jaar denken veel mensen dat je er wel over bent. Ik kan natuurlijk niet spreken voor anderen, maar in mijn geval is dat niet zo. Het doet nog altijd zeer en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik haar mis. Op de meeste dagen valt het mee en hoort het bij de dagelijkse routine. Maar er zijn ook dagen waarop mijn hart huilt om het gemis en mijn lichaam letterlijk overal pijn doet en niet wil functioneren. Gelukkig worden deze dagen elk jaar zeldzamer.

Het voelt zo oneerlijk, weten dat ze er nooit meer zal zijn om me ergens mee te helpen, dat ik nooit meer met haar kan praten of haar advies kan inwinnen. Dat de kleur van haar stem in mijn hoofd vervaagt en de visuele herinnering afneemt. Dat ze mijn kindjes niet ziet opgroeien en nooit zal weten wat een prachtige persoontjes het zijn. Dat ze niet meer kan meemaken dat we op 200m van haar huis zijn komen wonen, wat ze geweldig had gevonden. Dat ze me nooit meer kan vertellen hoe ik vroeger was als kind. Dat ik haar nooit meer kan knuffelen, horen, voelen. Dat we nooit meer samen die dingen kunnen doen waar we zo van genoten. Dat ik nooit meer iets voor haar kan terugdoen. Maar het ergste is gewoon beseffen dat ze écht weg is.

Weg, weg, weg… Voor altijd.

Het is soms pijnlijk om andere jonge vrouwen gezellig over straat te zien lopen met hun mama. Of oudere vrouwen die heel zorgzaam met hun oud moedertje omgaan. Of grootmoeders die met hun kleinkinderen plezier maken. Nóg confronterender is het wanneer het mensen zijn die ik ken. Niet omdat ik het hen niet gun, integendeel… Maar wel omdat ik zo nog harder besef wat ik elke dag mis.

Als ik verhalen hoor van vriendinnen, collega’s … over dingen die ze met hun moeder deden, weet ik me niet altijd een houding te geven. Op zo’n momenten kruip ik in mijn diepste binnenste even in mijn schulp om mezelf in zelfmedelijden te wentelen, terwijl mijn hart stevig bonkt in mijn borstkas, de krop in mijn keel groter wordt en mijn buitenkant niets van deze gevoelens probeert te verraden, meestal met een onhandige reactie als resultaat. Het is sterker dan mezelf. Ik wil me zo niet voelen, maar wil blij zijn voor die anderen omdat ze al die dingen met hun mama nog kunnen meemaken. En ik wil al helemaal niet dat ze stoppen met het vertellen van hun verhalen. Ik hoop gewoon dat ik snel weer op het punt kom dat ik zonder jaloezie kan meegenieten van gelukkige moederdochtermomenten.

Gelukkig ben ik niet altijd droevig wanneer ik aan mama denk. Er zijn ook prachtige herinneringen, dingen waar ik dankbaar om ben en gedachten aan haar die me doen lachen. Als ode aan haar, want dat verdient ze wel op een dag als vandaag, laat ik jullie graag kennismaken met mijn mama.

  • Haar naam is Marleen
  • Ze is geboren in Merchtem in 1956 en opgegroeid in Wijnegem
  • Ze heeft twee zussen, was de middelste van de 3
  • Als kind was ze fan van Will Tura
  • Zangeres worden was haar grote kinderdroom, ze had blijkbaar ook echt talent
  • Ze kreeg mij toen ze 26 was. Ik was een grote verrassing want ze dacht dat ze geen kinderen kon krijgen
  • 5,5 jaar later kwam mijn broer ter wereld, ze was dolgelukkig met haar tweede spruit
  • Geduld was haar beste eigenschap, ik heb nooit geweten dat ze snel ongeduldig werd
  • Haar lach was enorm aanstekelijk, je werd er instant vrolijk van
  • Ze was verzot op fruit
  • Ze hield van warm weer en reizen naar zuiderse landen, zoals Griekenland en Spanje
  • Ze had een passie voor bloemen en planten, in de zomer was haar terras een ware kleurenpracht
  • Ontspanning vond ze in het maken van kruiswoordpuzzels, lezen en tuinieren
  • Ze was een mooie vrouw, altijd netjes opgemaakt, prachtig en klassevol gekleed en ze had een figuur om jaloers op te zijn
  • Ze kon babbelen als de besten, soms uren aan een stuk
  • Ze was helemaal verliefd op haar kleinkinderen, hoe kort ze ze ook gekend heeft. Ze overlaadde hen met liefde en verwende hen met de mooiste kleren en leukste spulletjes
  • Troosten kon ze als geen ander: nooit oordelend, gewoon luisterend
  • Ze was bezorgd om ons en al wie haar lief was, ze had met iedereen het beste voor
  • Ze was behulpzaam en liefdevol en heel erg geliefd
  • Ze zette altijd anderen op de eerste plaats. Het meest egoïstische (als je het al zo kan noemen) dat ik haar ooit heb weten doen, was ervoor kiezen om geen nieuwe chemobehandeling te volgen, gewoon omdat ze te trots was om haar haar te verliezen voor iets wat haar toch niet meer kon genezen. Dat ze hierdoor mijn trouwdag zou missen, deed haar twijfelen maar voor één keer maakte ze een keuze voor zichzelf (en dat heb ik haar nooit kwalijk genomen)
  • Ze was bang om oud te worden en rimpels en grijs haar te krijgen. Op het einde zou ze er echter alles voor gegeven hebben om oud, grijs en verrimpeld te kunnen zijn
  • Ze was een sterke vrouw, gaf niet snel op. Ze heeft gevochten tot het bittere einde! Ik bewonder haar erom en ben haar ontzettend dankbaar voor elke extra dag die ze ons gegeven heeft

Ik kan nog uren doorgaan over de persoon die mijn mama was. Ze had uiteraard ook haar mindere kanten, maar die zijn niet belangrijk. Ze was MIJN mama en ik hield van haar met elke vezel in mijn lijf. Ze was de mooiste, liefste, zachtaardigste persoon in mijn leven. En nu is ze er niet meer. En ik mis haar…

“Lieve mama, vijf jaar geleden sloot je je ogen om ze nooit meer open te doen. Het was genoeg geweest, je was op. Jouw hand in de mijne, een allerlaatste keer. Een moment dat ik koester en nooit meer vergeet. Ik hou van jou!”

p-3135

18 gedachtes over “Mama, ik mis je zo!

  1. marliese9 zegt:

    Rotziekte, echt waar 😢 … Je hebt alvast voor een heel mooi eerbetoon gezorgd voor je mama. Het lijkt me heel normaal dat je er nog niet over bent en wellicht nooit zal zijn. En ik ken het gevoel dat je beschrijft wel een beetje als je anderen met hun mama ziet, maar dan op een ander gebied. Bij mij is dat ook niet van anderen niet gunnen, maar eerder waarom moest dat bij ons zo fout gaan! Het is zo onfair dat je je mama zo jong moest verliezen. Ik wens je vandaag heel veel sterkte toe en mag het een dag zijn vol met mooie herinneringen aan je mama. Ze lijkt me een fantastische vrouw!

    Like

    • Katleen zegt:

      Bedankt voor je lieve woorden!
      Ik geloof best dat ook jij zware momenten kent als je aan je papa denkt. Misschien is het wel nog moeilijker om te aanvaarden wetende dat hij de keuze had om het leven anders aan te pakken en daar niets mee gedaan heeft.

      Like

  2. Babs zegt:

    Allerliefste Katleen, onderweg naar de Ardennen met mijn kroost, lees ik je blog over je mama. Drie keer heb ik je tekst moeten wegleggen om te bekomen… Hartverscheurend, prachtig en heel intens dat zijn de woorden die jouw tekst voor mij samenvatten. Je hebt het schrijversinstinct werkelijk in je, maar daarenboven ben ik heel blij om de meest innerlijke Katleen te mogen leren kennen. Volgende keer wanneer het gesprek over jouw mama gaat, zal ik proberen om zo ‘flink’ mogelijk te zijn, alhoewel het voor mij erg moeilijk is om hier onverschillig tegenover te staan, wanneer mijn vriendin zo lijdt. Katleen, weet dat je me altijd mag ‘bestoken’ (lees bespreken 😉) met verhalen over je mama! Ook al heb ik de mijne nog, ik kan me jouw verdriet (gedeeltelijk) wel inbeelden en wil je hierin altijd bijstaan! Dikke kus je vriendin Babs ❤️😘

    Like

  3. Cindy zegt:

    Lieve Katleen, wat een prachtige woorden vol liefde en trots. Ongelooflijk hoe sterk jij bent als mens. Door je eigen kracht maar ook zeker door je mama die hoe dan ook verder leeft in jou en je prachtige kindjes. Koester deze herinneringen en hou ze levend door erover te praten, want iemand is pas echt dood als ze niet meer herinnerd worden. Bij ons vind je zeker een luisterend oor voor grappige verhalen maar ook de droevige, daarom zijn we dan ook vriendinnen voor het leven. Dikke knuffel xxxxx

    Like

  4. Gonda De Koninck zegt:

    Oo Katleen zo veel mooie woorden. Wat zal uw mama trots zijn daar aan de overkant. Dank zij HAAR heb ik zo een lieve prachtige schoondochter. Bedankt Marleen xxx Gonda

    Like

    • Katleen zegt:

      Voor ze stierf, heeft ze me verteld hoe blij en gerust ze was om te weten dat ik zo’n geweldige schoonmoeder heb. Ik ben er zeker van dat zij jou ook bedankt van aan de overkant!

      Like

  5. Lianne Buggenhout zegt:

    bedankt voor al je lieve woorden, voor mij was ze niet alleen mijn dochter maar ook het maatje waar ik alles kon tegen vertellen en andersom ook, ze belde mij dagelijks haar triestige maar ook haar mooie ervaringen.Haar kinderen waren haar grootste schatten, ook haar kleinkindjes die ze zo graag had mee zien opgroeien. ik vind het nog altijd onrechtvaardig maar we moeten proberen het een plaats te geven en dankbaar te zijn voor de mooie tijd die we samen hebben gehad.

    Like

    • Katleen zegt:

      Lieve moeke, voor jou is deze dag allicht minstens even moeilijk als voor mij, misschien wel moeilijker. Ze hield net zoveel van haar moeder als ik van haar, dus ik weet gewoon hoe sterk jullie band geweest is. Laat zeker niet na om je herinneringen aan haar tegen mij te vertellen, het houdt haar levend… xxx

      Like

  6. Lisette zegt:

    Lieve Katleen, Ik reageer nooit op berichten op internet. Maar nu kan ik het niet laten. Wat een mooi hartstochtelijk en hartverwarmend eerbetoon aan jouw mama, aan mijn zus, ‘ons’ Mareeën. Ik moet ervan huilen. Dank je wel dat ik mag lezen hoe je haar mist en wat een lieve vrouw en mama zij was. Ja zo was ons Marleen. En ik kan me zo goed voorstellen dat je haar nog elke dag mist. En lieve Katleen, laten we voortaan altijd als we elkaar zien even praten over haar. Ik zou dat ook prettig vinden. En, by the way, wat een schrijfster schuilt er in jou. Je hebt talent lief nichtje. Sterkte nog op deze moeilijke dag. Liefs, Lisette

    Like

  7. LJ zegt:

    Zo’n vreselijk mooi postje, ik heb mijn tranen moeten wegslikken. Ik denk niet dat dit soort gemis ooit overgaat, maar dat hoeft ook niet, op die manier is ze nog elke dag bij je. Koester de herinneringen, want het zijn er precies heel veel mooie… Sterkte!

    Like

  8. misssexandthecity zegt:

    Ik verloor de mijne dikke 2 jaar geleden en het blijft moeilijk, vooral het onwezenlijke dat ik haar nooit meer ga zien…veel sterkte met je verdriet het overvalt je op de meest rare momenten…

    Like

Plaats een reactie